2 Έλληνες στους καλύτερους, αρχιτεκτονικής σχολής του Λονδίνου

Δύο Έλληνες, η Μαρίντια Καφετζοπούλου και ο Παναγιώτης Δεμίρης, είναι  ανάμεσα στους τέσσερις καλύτερους φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα βραβεύτηκαν με το AA Honours Awards, την μεγαλύτερη αναγνώριση του 5ετούς προγράμματος.  Το Architectural Association School of Architecture, γνωστό ως ΑΑ, είναι η παλαιότερη ανεξάρτητη σχολή αρχιτεκτονικής στο Ηνωμένο Βασίλειο και μια από τις πιο φημισμένες και ανταγωνιστικές σχολές στον κόσμο.

Οι δύο Έλληνες, ήταν επίσης υποψήφιοι για το Young Talent Architecture Award του ιδρύματος Fundació Mies van der Rohe και για το Αργυρό μετάλλιο του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων (Royal Institute of British Architects).

Οι εργασίες που έφεραν την βράβευση αφορούσαν σε ένα μανιφέστο για τη συνοχή των θραυσμάτων του πολεοδομικού ιστού μέσω ενός αρχιτεκτονικού «Cadavre Exquis» της Μαρίντια Καφετζοπούλου και στην αντιμετώπιση, στην εργασία του Παναγιώτη Δεμίρη, του κόλπου του Αργοσαρωνικού ως ένα αμφιθέατρο. Και οι δύο ιδέες χαρακτηρίζονται για την πρωτοτυπία τους.

Το Θέατρο του Αργοσαρωνικού – Μια πρόταση για την Αττική Ακτή

του Παναγιώτη Δεμίρη

 

Στόχος του εργαστηρίου ήταν, μετά από εκτενή έρευνα πάνω στη κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ιστορία ενός τόπου, να παρουσιάσουμε μια σαφή και ακριβή στρατηγική που θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην εξέλιξη του.

Η Αρχιτεκτονική ως πολιτική παρέμβαση.
Ο Π. Δεμίρης, στην συγκεκριμένη εργασία, ασχολείται με τις καταστροφικές συνέπειες του μαζικού τουρισμού στην Ελλάδα και προτείνει μια οικολογική εναλλακτική λύση για την περιοχή του Αργοσαρωνικού. Διαπιστώνει ότι ένας μεγάλος αριθμός παρεμβάσεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έχουν κατακερματίσει την ακτογραμμή του. Η φυσική ομορφιά και η ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων αποτελούν βασικά σημεία προς ανάδειξη.

Η πρόταση ξεκινάει με ένα μονοπάτι που οριοθετεί την Αττική Ακτή, προστατεύοντας το τελευταίο δημόσιο σύνορο: τα τελευταία 50 μέτρα πριν η στεριά «προϋπαντήσει» τη θάλασσα. Ακολουθεί τις τοπογραφικές καμπύλες της γης, προχωρώντας και  υποχωρώντας διαδοχικά σαν μια παλίρροια χάρη στη τεχνική της ξερολιθιάς. Η ξερολιθιά, καθώς απαιτεί διαρκή συντήρηση, επιτρέπει ταυτόχρονα τη παρακολούθηση των ακτών για τυχόν αυθαίρετες κατασκευές καθώς και την εύκολη τροποποίηση (και διόρθωση) του μονοπατιού καθώς δεν απαιτεί συνδετικό υλικό.

Στα δύσβατα και βραχώδη κομμάτια της Ακτογραμμής, μια σειρά από σκαλοπάτια οδηγούν από το μονοπάτι στη θάλασσα. Σκοπός τους είναι να αποσπάσουν σταδιακά τον κόσμο από τις (εμπορευματοποιημένες και γι’ αυτό έντονα διαβρωμένες) αμμώδεις ακτές, απελευθερώνοντάς τες από τις επιθετικές ανθρώπινες δραστηριότητες, επιτρέποντας έτσι στους φυσικούς κύκλους ιζηματοποίησης και εναπόθεσης να επιστρέψουν και να τις αναπληρώσουν.

Τα σκαλοπάτια-κερκίδες μπορούν να πολλαπλασιαστούν και το μονοπάτι να διογκώνεται και να αναβαθμίζεται ανάμεσά τους, ανακτώντας γη και κάνοντάς τη γόνιμη. Δημιουργείται έτσι ένα ενιαίο Θέατρο του Αργοσαρωνικού: απλό, οικείο, βιώσιμο και γεμάτο φως.

The Crack in the Wall_ A manifesto for Connectivity

της Μαρίντια Καφετζοπούλου

Η εργασία “The Crack in the Wall” προσεγγίζει την αρχιτεκτονική ως μια οντότητα που δεν βρίσκεται σε απομόνωση αλλά αντιθέτως μετασχηματίζεται διαρκώς. Το έργο διερευνά τους μεταβατικούς χώρους και τις στιγμές σύνδεσης που δημιουργούν ένα συνεχές Αρχιπέλαγο μεταξύ μεμονωμένων γεγονότων, τεχνουργημάτων και πρωταγωνιστών. Χρησιμοποιώντας ως θεμέλιο το σουρεαλιστικό παιχνίδι του «Cadavre Exquis», το έργο υποστηρίζει μια αρχιτεκτονική που μετατρέπει τον εαυτό της διαρκώς για να δημιουργήσει κάθε φορά νέες αναγνώσεις. Ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού, αυτό πετυχαίνεται με τη χρήση του πλαισίου ως μέσο για την κατασκευή μιας χωρικής συνέχειας. Το έργο δεν είναι κτίριο. Πρόκειται για ένα μανιφέστο συνδεσιμότητας και συναρμολόγησης που χρησιμοποιεί την Αρχιτεκτονική ως πέρασμα σε αντίθεση με ένα τελικό σημείο.

Εξαίσιο πτώμα (Cadavre exquis). Ένας ορισμός:

Το «cadavre exquis» είναι ένα παιχνίδι που συνίσταται στο να γράφει καθένας μια φράση, χωρίς να γνωρίζει τι έχουν γράψει οι προηγούμενοι. Στην ίδια λογική μπορεί να παραχθούν σχέδια κ.λπ. Παραθέτουμε έναν ορισμό από την σελίδα του μεταπτυχιακού προγράμματος εαρινού εξαμήνου «Σύγχρονες Πρακτικές της Τέχνης και της Αρχιτεκτονικής» που πραγματοποιεί το τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Παιχνίδι των σουρεαλιστών που στοχεύει στην αλλαγή των όρων παραγωγής νοήματος. Οι σουρεαλιστές συνέθεταν ομαδικά ένα ποίημα, όπου ο πρώτος παίκτης έγραφε τον πρώτο στίχο, στη συνέχεια έπαιρνε τη σκυτάλη ο δεύτερος, ο τρίτος και ούτω καθεξής. Στην περίπτωση που το «εξαίσιο πτώμα» ήταν καλλιτεχνική πρακτική, δίπλωναν ένα χαρτί σε τρία, ή τέσσερα, μέρη και αντίστοιχοι παίκτες αναλάμβαναν να δημιουργήσουν ένα γρήγορο σχέδιο με διαφορετικά συστατικά στοιχεία, εφόσον ο καθένας δεν ήξερε τι σχεδίασε ο άλλος. Ο όρος οφείλεται στην πρώτη φράση που δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο: «Le cadavre exquis boira le vin nouveau» – «Το εξαίσιο πτώμα θα πιει το καινούργιο κρασί».
Προτείνουμε εδώ την ίδια έννοια ως μεταφορά και δυνατότητα ενός αρθρωτού και πολύπτυχου χώρου, όπου συνδιαλέγονται με ένα μη γραμμικό τρόπο κτίρια, περιβάλλοντα, ανθρώπινες συμπεριφορές, ίχνη, προσθήκες, ενθέσεις, επιμέρους όργανα, επιμέρους αντικείμενα, «τοποειδείς» (site specific) επεμβάσεις, ή «εδαφικές πρακτικές του διευρυμένου πεδίου».

 

Μια “εφαρμογή” του “Cadavre exquis” των Σουρεαλιστών Andre Breton, Jacqueline Lamba και Yves Tanguy

Πηγές: Ταχυδρόμος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας- Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Le Monde